Get all 4 Giorgos Paterakis - String Theory releases available on Bandcamp and save 25%.
Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality downloads of Twelve Songs for the Gentle Treatment of Eternity, Inanity and Decay, Enas Paraxenos Kosmos, Cheap: low quality - high fun, and Gallery Dramaton.
1. |
||||
|
Στίχοι: Γ. Πατεράκης
Αχ τι όμορφος δρόμος,
έτσι, καθώς στο πρώτο του φως
το χάραμα ροδίζει σπιτάκια ροζ, ζαχαρωτά,
που στις αυλές τους παίζουν οι μπάρμπι
μ' αρκουδάκια χνουδωτά!
Στην ανηφόρα, στη στροφή,
απ' το σχολειό προσευχή αντηχεί:
«Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς,
αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού,
αμήν... αμήν... αμήν...»,
και βάθος-βάθος αχνοφαίνονται
άγνωστα κι εξωτικά,
πανύψηλα κι απάτητα βουνά
σε σχήμα κώλοι και βυζιά.
Αχ, τι όμορφος δρόμος!
Άρπες, σουραύλια σε κάθε γωνιά,
πέπλα, τούλια, φιόγκοι και νυφικά
στη συνοικία των κουφών,
νύφες στα σπίτια των φτωχών,
πτηνά στους κήπους των πλουσίων
και συντριβάνια με νερό,
με νερό που κελαηδά,
πουλιά μ' ανθρωπινή λαλιά
που λένε μόνο ψέματα
και δέντρα που θροΐζουν σαν πουλιά
και λένε μόνο αλήθεια.
Α, τι όμορφος δρόμος,
καθώς κατηφορίζει ως τη γειτονιά,
εκεί όπου ζουν οι ζαρωμένες,
οι στεγνές οι μπάρμπι από καιρό,
παρέα με φαλακρούς,
κάτω απ' τον μαχαλά με τους χοντρούς και βρώμικους,
εκεί που ο αέρας αναδίνει ευωδιές
που σκορπούν οι σούβλες των ξεδοντιασμένων,
που σκορπούν οι ψησταριές των λιμασμένων.
Όμορφος δρόμος.
Φτάνει ως τα κατώγια, ως τις τρύπες,
που μες στη μούχλα πάντοτε κάποιος μένει.
Όμορφος δρόμος που στο τέλος κάποιος περιμένει,
και δεν είναι για καλό.
|
||||
2. |
Rotten Waltz
03:56
|
|||
|
Βάλς για πιάνο - 4 χέρια - Οργανικό
|
||||
3. |
||||
|
Στίχοι: Γ. Πατεράκης
Πάντα μου τη λες και στο τέλος κλαις,
κι όλα όσα είπες στο τέλος της μέρας ξε-λες.
Ό,τι κι αν σου πω, τρίχες κατσαρές.
Μου λες αν θυμάμαι τι μου είπες, λέει, προχτές,
και τότε καταλαβαίνω πως ούτε και συ ξέρεις τι λες,
κι εγώ ούτε που θυμάμαι.
Κι όταν δε μιλάς πιο πολλά μου λες:
θυμωμένος Βούδας που φλυαρεί με σιωπές.
Τάχα σε ρωτάω και συ μου λες:
«Δεν θα καταλάβεις κι ας χτυπιέσαι όσο θες».
Κι αφού δεν θα καταλάβω,
μόνο ένα μένει να πω -κι ας λες-
πως είσαστε όλες τρελές.
Ώρες πίνεις τ' αμίλητο νερό,
και σιωπηλοί ακούμε της μύγας το φτερό.
Κι απ' τον βόμβο, εκεί,
βγαίνει μια φωνούλα που λέει το ξόρκι
που πρέπει κανείς να πει.
Και λέει:
«Μην τ' ακούς καλή μου αυτά.
Εσύ 'σαι η μόνη που λαχταρώ,
και γω εσένα αγαπώ.
Εσύ 'σαι η ομορφότερη,
η πιο έξυπνη, η πιο καλή
και μόνο εσένα θέλω».
|
||||
4. |
||||
|
Στίχοι: Δημοτικό
Με τη θεια μου τη Θοδώρα
επηγαίναμε στη χώρα
κι έλεγέ μου κι έλεγά της
κι άγγιζέ μου κι άγγιζά της.
Είδε ο Θιός και πέφτει η θεια μου
ωχ, τ' ανάσκελα μπροστά μου.
- Ώχου θεια μου τέτοια κάλλη!
Άχου θεια μου να' σουν κι άλλη!
- Κάμε γιε μου τη δουλειά σου
κι αύριο θά 'μαι πάντα η θεια σου.
|
||||
5. |
Εγκύκλιος - the Circular
04:12
|
|||
|
Στίχοι: Γ. Πατεράκης
Λείπει αυτός, και μόνη αυτή κοιμάται
με το τηλέφωνο αγκαλιά, και λαχταρά
μήπως και χτυπήσει μες στη νύχτα κι είν' αυτός,
για να του πει: «δεν θέλω πια να μου τηλεφωνείς».
|
||||
6. |
Another Day
02:23
|
|||
|
Lyrics: G. Paterakis
Just a little bit of something
Right now would surely do,
To sweep away some bitter nothing,
And that's a tiny something to turn to.
The sky is blue; another drop of water
Gone under the bridge;
There's more to come, more to go by,
More to long for.
This satisfaction the bygone day proclaimed;
Tomorrow drifts away under the bridge,
Longing for yesterday.
|
||||
7. |
The Euler Identity
03:47
|
|||
|
Lyrics: G. Paterakis
Now I'm going to say a poem for you.
1 - 2 - 3 - 4, it goes like this:
“In my time there was a wisdom;
Incoherent it may sound,
But was cheap, and cost no money,
Dollar, euro, yen or pound.
It was dealing with illusions,
And the mysteries of life,
But it led to firm conclusions,
Obvious to a housewife.
Stating all about hadrons,
Positrons and anti-quarks,
It explained strong interaction,
Without any question-marks.
It went on about bosons,
Introduced by Peter Higgs,
Spluttering Shakespearean twaddles,
Where man’s life is as cheap as pig’s.
It was very hard to utter,
But was piece of cake to get,
Very easy to remember,
And once heard - never forget.
Eloquently to pronounce
Took a serious twist of tongue,
Snotty nose, bent waist, blur eyes,
Things you can't do when you're young.
So, here it is:
eiπ+1=0
Be it illusory, or be it real,
Be it square, or be it round
Be it in the sky, or be it on the ground
With its simple melody all worlds are bound,
All bound together by a mathematical
bonsai
That no one understands,
And what it means no one has a clue;
Yet it has been proved and it is true.
Life! What's life? Half-known, half-felt,
Real, elusive, they all melt in cosmic porridge.
Steamy porridge, cosmic mush,
Dubious, hazy, vague, mysterious,
Yet nutritious, good for one,
But to those who only see
What eyes can see, a rule of thumb:
Just don't bother, you won't get it,
Do your thing and kiss my bum”.
So,
That's my poem about the blind man
Who shed bright light in the abyss.
Sparkling joy! Glorious bliss! Great Melody!
But now it's getting late and we are hungry
It's porridge time, it's time for mush,
It's time for a π (pie), it's time to rush,
It's time for an eye (i), for one pie (π) or
none,
Be the pie you bite or the geometry π,
Be the eye you see with or the imaginary i-
So, π x i = loge -1
(π times i equals logarithm e minus one),
And my poem is finished, and zero, and
done.
|
||||
8. |
||||
|
Στίχοι: Κ. Παλαμάς
Όσο περνάν τα χρόνια μου
κι όσο περνώ με κείνα,
τόσο γλυκά τριγύρω μου
μοσκοβολάν τα κρίνα
των πρωτινών Απρίληδων…
Τα παιδακίσια χρόνια
μου κελαηδάν, αηδόνια
σε νύχτες και σ’ ερμιές.
------------------------------
Χειμώνας με τα φρύδια τα κατεβαστά
και τ’ αγριεμένα,
οι Απρίληδες,
τα πρόσωπα τα γελαστά,
τα ολανθισμένα,
όλα σκληρά, ζωές, ψυχές, πώς να το πω—
τόποι, ώρες, χρόνια,
κόβω λουλούδι την αρρώστια, και καρπό
τα καταφρόνια.
------------------------------
Εφέτος άγρια μ’ έδειρεν η βαρυχειμωνιά
που μ' έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ήβρε
χωρίς νιάτα,
κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ
βαριά
στη χιονισμένη στράτα.
Μα χτες καθώς με θάρρεψε το γέλιο
του Μαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ' αρχαία
τα μονοπάτια,
στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου
μακρινού
μου δάκρυσαν τα μάτια.
|
||||
9. |
Βορονόφ - Voronoff
03:15
|
|||
|
Κείμενο: Άρθρο του Ν. Κοντού, με τίτλο "Οι Άρρωστοι του Βορονώφ", Ριζοσπάστης, 1934
Πόσες ελπίδες και συγκινήσεις!
Τα κρεμαστά προγούλια των γερασμένων τράγων της ελληνικής αριστοκρατίας τρεμουλιάζουν από χαρά. Τα υστερικά τάγματα των γεροντοκορών δακρύζουν και πιπιλίζουν το μικρό τους δαχτυλάκι από ανυπομονησία. Οι γερασμένοι ιπποπόταμοι μουγκρίζοντας στριμώχνονται μέσα στα σαλόνια της υποδοχής που ετοιμάζουν στον Βορονώφ, σκορπώντας την αποφορά και την ξυνίλα της σάπιας τους σάρκας. Η γρηά στρίγκλα της οδού Ανθίμου Γαζή, η «Εστία» των βόθρων των παληών παλατιών και των σημερινών ληστοσυμμοριών, ανέβηκε στα κεραμίδια και καρτεράει με λαχτάρα.
Κι όλοι τους, όλοι τους ξεφωνίζουν εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας…απλώνοντας τα χέρια…
-Βορονώφ! Βορονώφ!
Ο βαρυοκίνητος και μαλθακός πνευματικός τους κόσμος, το ξεσκισμένο πια πολιτικό τους σκυλολόι με τους Ζαϊμηδες, Τσαλδάρηδες και Βοζίκηδες τρίβουνε τα χέρια ψιθυρίζοντας
-Βορονώφ! Βορονώφ!
Κι εκείνοι που έστιψε η ζωική τους ύπαρξη μέσα στα όργια και στις καταχρήσεις κι εκείνοι που δεν βρίσκουν εργαζόμενους να τους αφαιρούν το αίμα, όχι μονάχα στην ξεθεωτική δουλειά των μαγαζιών τους, αλλά και με τις μεταγγίσεις από μικρά παιδιά, όπως έγινε στ’ Αγρίνι προχθές, κι εκείνοι ακόμα που χάσαν τις δυνάμεις τους να ρίχνονται στις εργάτριές τους σαν λύκοι, όλοι τους, όλοι τους ξεφωνίζουν:
-Βορονώφ! Βορονώφ!
Σ’ ολόκληρο αυτό το παθιασμένο συγκρότημα, κάτι μπορεί να κάνει ο Βορονώφ. Να τους πει δυο καλά λόγια με την Παριζιάνικη κομψή του γλώσσα. Να τους δώσει δυο συμβουλές και να τους μοιράσει χαμόγελα και επαίνους στην Ακρόπολη και στους αρχαίους. Τη μεγάλη άρρωστη όμως ούτε να την αγγίξει μπορεί ο Βορονώφ. Η γέρικη πλουτοκρατία ως τώρα πέρασε από πολλούς Βορονώφ. Ούτε οι φασιστικές αφαιμάξεις, ούτε οι μεταμοσχεύσεις που κάνει κάθε τόσο στον οργανισμό της, της δίνουν τη δύναμη να ζήσει…
Πεθαίνει… Πεθαίνει ουρλιάζοντας κάτω από την πίεση των εγκλημάτων της…
Πεθαίνει… Πεθαίνει μέσα στην ανατολή του λαμπρού ήλιου που θριαμβευτικά φωτίζει εργαζόμενους που παλεύουν και νικούν.
Ο Βορονώφ ήρθε στην Αθήνα! Ο Βορονώφ θα χαμογελάσει και θα φύγει με τις στριγγλιές των πιθήκων του…που θα σαρκάζουν την άρρωστη στρίγγλα.
|
||||
10. |
||||
|
Σονέτο από τον Δον Κιχώτη, Θερβάντες, σε μετάφραση του Κ. Καρθαίου
Δέντρα, χόρτα και λουλούδια
που ήσυχα δωπέρα ζείτε,
ψηλά, πράσινα και μύρια,
για τον πόνο μου ας λυπάστε,
τη φωνή μου ακρομαστείτε.
Την ερμιά σας μην ταράξει,
τη γλυκειά, με τον καημό της.
Μοναχά στον ερχομό του,
χαιρετώντας σας, εδώ,
έχει κλάψει ο Δον Κιχώτης
για την ώρια Δουλτσινέα του Τοβόσου.
Τούτο είναι το μέρος όπου
κρύβεται από την κυρά του
ο πιστός ο λατρευτής της,
που δεν ξέρει πώς και πόθε
τού 'ρθε η τόση συφορά του.
Άγρια αγάπη τον σαλεύει
στ' αφρισμένο πέλαγός της:
και γι' αυτό ώσπου μια βαρέλα
δάκρυα, να γεμίσει, εδώ
έχει κλάψει ο Δον Κιχώτης
για την ώρια Δουλτσινέα του Τοβόσου.
Ψάχνοντας να βρει τη δόξα,
όπου αγκάθια κι όπου βράχοι,
καταριώντας τη σκληράδα
της καρδιάς της, βρήκε ο μαύρος
την πικρή ατυχία μονάχη.
Γαλανές γι' αυτόν κορδέλες
δεν κρατεί ο μικρός τοξότης:
λαβωμένος στο κεφάλι
με σκληρή σαΐτα, εδώ
έχει κλάψει ο Δον Κιχώτης
για την ώρια Δουλτσινέα του Τοβόσου.
|
||||
11. |
Ça Sent la Rose
01:31
|
|||
|
Στίχοι: Γ. Πατεράκης
Άσπρο το χεράκι σου σαν κρίνο
ΝΤΕλικάτο δροσερό και φίνο,
ΚΕχριμπάρι, αλάβαστρο, ρουμπίνι,
ΓΑργαρο, μικρό μου καναρίνι.
ΜΥρισε λεβάντα όλη η πλάση.
ΣΟΥρουπο. Και τώρα πριν βραδιάσει,
ΜΟναχά ένα βλέμμα σού ζητάω.
ΡΙξε μου μικρή μου μια ματιά.
CAnta un po per me perchè
RIOccupato è il mio cuore, o,
LAsciami, lasciami
MORIr.
|
||||
12. |
Friends
03:58
|
|||
|
Lyrics: G. Paterakis
My friends, dear friends of yore,
At last we meet once more.
Our prime is far behind;
We strayed for many a mile.
Old fields plowed by time,
Some bleak, reaped by dismay,
Some green, some sowed by love,
And all in all a bit more gray.
“Hey, you haven't changed at all”
Said the blond to the brunette,
And the bald to the tall,
Patting each other's back,
Making much of their silhouette.
Not a year, a month, a day,
Dulled your wit, my friends; hold sway!
Scarcely are you a bit more gray.
On this fair morning let us lounge;
Some more fun from life let's scrounge.
Let us laugh, slurp, crunch our moments,
And, unchanged, unaged and all,
Let's beguile our fancy, gazing
At a fierce world razing, changing,
Scattering dust in savage fray,
Dust, and rubble fairly gray.
Hold sway, friends of yore,
Hold sway a little more,
Like some stately rocks of might,
Till they collapse by some dreary plight,
Until they turn to rubble,
And gray dust. So, spare the trouble:
'Cause all will soon end up so gray
That who is who you cannot really say.
But now let's just slurp and crunch,
We're only a small gray bunch.
For what counts in this silly gaffe
Is a mere guffaw, a good fart, and a laugh.
|
||||
Giorgos Paterakis - String Theory Athens, Greece
George Paterakis was born in Athens. He studied composition under Yannis A. Papaioannou and piano (Athens Conservatory,
Royal Academy of London, Liszt Ferenc Music Academy, Budapest).
In 2011 he founded the String Theory (vocal quartet, three mixed choirs and instrumental ensembles), an unconventional music platform which includes performances, rehearsals, workshops and lectures.
... more
If you like Twelve Songs for the Gentle Treatment of Eternity, Inanity and Decay, you may also like:
Sorry I'm So Sensitive
by Bea Stewart
The second EP from Northern Irish singer-songwriter Bea Stewart runs from gentle folk to pillowy pop ballads, all perfectly executed.
go to album
featured on Bandcamp Radio Mar 26, 2024
go to album
featured on Bandcamp Radio Mar 19, 2024
go to album
Six and Forty-Six
by Riccardo La Foresta & James Ginzburg
Percussionist and sound artist Riccardo La Foresta joins musician and producer James Ginzburg for a fluid collaborative experiment.
go to album
The Room
by Fabiano do Nascimento & Sam Gendel
featured on Bandcamp Radio Jan 9, 2024
go to album
Stirring Americana set to acoustic arrangements and topped by the legendary Alice Gerrard’s lovely, world-wise voice.
go to album
Michelle Stodart’s folk music captures hope in melancholy, addressing the transformational aspects of the most challenging times.
go to album
